پلیمرها و کامپوزیت های پلیمری به دلیل برخورداری از ویژگی های مختلف از قبیل فرایند پذیری خوب و پایداری شیمیایی در شرایط اتمسفری مختلف ، بطور گسترده در بسیاری از زمینه های مهندسی و صنایع مختلف از قبیل نظامی، فضایی و ساختمانی و غیره کاربرد دارند. اما از مشکلاتی که بشر طی استفاده از این مواد با آن روبرو است تخریب آسان آنها به هنگام قرار گرفتن در شرایط ناملایم است. این موضوع سبب افت خواص مکانیکی و کاهش طول عمر مواد پلیمری می شود. ترمیم درجای مواد پلیمری ابتدا نیاز به تشخیص محل تخریب توسط بازدید و یا دستگاه هایی مانند فراصوت و تابش ایکس و سپس فرایند زمان بر ترمیم دارد. در بسیاری از مواد پلیمری که محل آسیب دیده جهت تشخیص واعمال ترمیم دسترس ناپذیر است، خود ترمیمی حائز اهمیت است. بنابراین به دنبال پژوهش و تلاش های زیادی که در این زمینه انجام شده است، دسته جدیدی از مواد هوشمند تحت عنوان مواد خودترمیم شونده تهیه شده اند که توانایی ترمیم خودشان را در هنگام صدمات و آسیب ها بدون نیاز به منبع خارجی دارند. خاصیت خودترمیمی در این مواد منجر به افزایش طول عمرآنها، کاهش هزینه های جایگزینی قطعات جدید و افزایش ایمنی می شود. در این مقاله سعی شده است تا مروری کلی بر انواع مواد ترمیم پذیر و مکانیسم عملکرد آن ها در هنگام رویارویی با صدمات و آسیب ها مرور شود.
)