سیلیکون ها دسته خاصی از پلیمرها هستند که ب هطور گسترده به شکل سیالات سیلیکونی، رزین ها و شبکه های سیلیکونی استفاده می شوند. مقاومت های گرمایی و گرمااکسایشی از مهم ترین و یژگی های پلی سیلوکسان هاست. روغن دی متی لسیل کیون در خلأ یا محیط های بی اثر قابلیت تحمل دما را تا 300°C در یک بازه زمانی محدود دارد. پایداری گرمایی سیالات سیل کیونی با افزایش مقدار استخلاف های فنیل دار افزایش می یابد. متی لفنیل سیل کیون های با وزن مولکولی زیاد قابلیت تحمل دماهای تا حدود 250° را در هوا برای چند صد ساعت دارند. آنها مدت زمان کوتاهی تا دمای 450°C در مجاورت گازهای بی اثر تاب می آورند. در مقاله حاضر، نحوه پایداری گرمایی و سازوکارهای تخریب این دسته از مواد بررسی می شود.
)