2024-03-29T13:00:59Z
http://basparesh.ippi.ac.ir/?_action=export&rf=summon&issue=386
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
پلییورتانهای ضدباکتری برای کاربردهای پزشکی
سید کاظم
موسوی
فاطمه
شکرالهی
فرهید
فرهمند
پروین
شکرالهی
پلییورتانها و پلییورتان-اورهها گروه مورد توجهی از پلیمرها هستند که برپایه گستره وسیعی از مواد اولیه تهیه میشوند. به همین دلیل، این گروه از پلیمرها دامنه متنوع و قابل کنترلی از خواص فیزیکی و مکانیکی را ارائه میکنند. این تنوع و کنترلپذیری خواص، پلییورتانها و پلییورتان-اورهها را به نامزدهای دلخواه برای انواع کاربردها، از جمله کاربردهای پزشکی مانند ساخت انواع پروتز، سامانههای دارورسانی و داربستهای مهندسی بافت تبدیل کرده است. در این مقاله، منابع موجود و مرتبط با کاربردهای این پلیمرها در پزشکی مرور میشود. از آنجا که افزون بر برخی ویژگیها همچون خواص مکانیکی، زیستسازگاری، زیستپایداری، زیستتخریبپذیری، آبدوستی-آبگریزی و غیره، که شرط عملکرد موفق یک ماده زیستسازگار است، برای برخی از کاربردها ویژگی ضدباکتری، ضرورت اجتنابناپذیری بهشمار میآید، بنابراین تاکید مقاله حاضر بر القای رفتار ضدباکتری در پلییورتانها و پلییورتان-اورههاست. همچنین، انواع روشهای بهکار رفته در بهبود مقاومت پلییورتانهای زیستسازگار در برابر انواع باکتریهای شایع معرفی شدهاند. از جمله این روشها، استفاده از نانوذراتی مانند نقره، آمیختهسازی با برخی پلیمرهای با ماهیت ضدباکتری نظیر کیتوسان، بارگذاری داروهای ضدباکتری و انواع روشهای اصلاح سطح شامل پیوندزنی عوامل ضدباکتری روی سطح پلیمر هستند که به تفصیل بررسی شدهاند.
پلییورتان
پلییورتان-اوره
ضدباکتری
باکتری گرم مثبت و گرم منفی
سامانه دارورسانی
2017
11
22
3
15
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1452_a8beb1ae213cdbb1d35362e34384aee6.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
تولید پلیاتیلن کمچگالی خطی با روش پلیمرشدن پیاپی اتیلن و خواص و کاربرد آن
لیلا
عظیم نوه سی
زهرا
محمدنیا
ابراهیم
احمدی
پلیاتیلن کمچگالی خطی (LLDPE) پلیمری خطی با تعداد قابل توجهی شاخه جانبی کوتاه است که معمولاً از کوپلیمرشدن اتیلن با اولفینهایی مانند 1-بوتن، 1-هگزن و 1-اُکتن تهیه میشود. LLDPE در مقایسه با پلیاتیلن کمچگالی (LDPE)، دارای استحکام کششی، مقاومت ضربهای و مقاومت سوراخشدگی بیشتری است. این پلیمر بهدلیل ترکیبی از نرمی و مقاومت در برابر تنش بهطور گسترده بهعنوان پلیمر گرمانرم استفاده میشود. همچنین از آن، برای ساخت فیلمهای نازکتر با مقاومت در برابر ترک محیطی بیشتر استفاده میشود. بهطور معمول، تولید LLDPE از راه فرایند دومرحلهای شاملِ تولید کمکمونومر در راکتور و کوپلیمرشدن کمکمونومر با اتیلن در راکتور دیگر انجام میگیرد. این در حالی است که در فناوری جدید فرایندهای کاتالیزوری پیاپی، LLDPE در یک راکتور تهیه میشود. در روش پیاپی، پلیاتیلن کمچگالی خطی با اضافهشدن اتیلن به مخلوط دو کاتالیزور تهیه میشود. یک کاتالیزور، اتیلن را به a-اولفین دیمر یا اولیگومر میکند و کاتالیزور دوم a-اولفینهای تولید شده را به داخل زنجیرهای پلیاتیلنی درحال رشد وارد میکند. در مقایسه با روشهای مرسوم دومرحلهای، این روش دارای مزایای زیادی شامل صرفهجویی در هزینههای تولید، نگهداری، حملونقل، عدم نیاز به خالصسازی a-اولفینها و حذف یک واحد تولیدی است. در این مقاله، تاریخچه تحولات مختلف تولید پلیاتیلن کمچگالی خطی با روش پیاپی یا درجای اتیلن مرور میشود.
کاتالیزور
اولیگومرشدن
پلیمرشدن
پیاپی
پلیاتیلن کمچگالی خطی
2017
11
22
16
25
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1468_b209655110ef4e8fcb50e1c68e54dc76.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
فسفولیپیدها و کاربردهای آنها در سامانههای رهایش دارو
لاله
عدل نسب
فاطمه
غفارزاده
در سامانههای رهایش دارو، هدف افزایش زیستدسترسی به داروها در زمانها و محلهای خاص از بدن، قابلیت حفظ غلظت دارو در حدی بهنسبت ثابت برای مدتی مشخص، قابلیت تنظیم سرعت رهایش دارو، قابلیت دارورسانی چندگانه، افزایش اثربخشی دارو و کاهش آثار جانبی آن بر سایر سلولهای سالم است. عوامل درمانی که امروزه در برخی موارد استفاده میشوند، نظیر پروتئینها-پپتیدها، نوکلئیک اسیدها، ضدسرطانها و سایر داروها، معایبی مانند کمبود زیستدسترسی، رهایش سریع، سمیت زیاد و آثار جانبی بسیار مضر دارند. از این رو، طراحی روشهای رهایش و حاملهای دارو، انقلابی را در زمینه درمان بسیاری از بیماریها ایجاد کرده که در حال پیشرفت روزافزون است. فسفولیپیدها، ترکیباتی هستند که بهعلت دارابودن گروه فسفات، خاصیت دوقطبی داشته و دارای یک سر آبدوست و دو شاخه چربیدوست هستند. فسفولیپیدها میتوانند ترکیبات دارویی آبدوست و چربیدوست را در یک ساختار سازگار با سلول زنده حمل کرده و آنها را در نفوذ به درون سلول زنده و هدف یاری کنند. همچنین، آنها با پوشاندن سطح بلورها بهعنوان مواد فعال سطحی (ترکننده)، باعث افزایش آب دوستی داروهای آبگریز و افزایش کارایی دارورسانی میشوند. در این مقاله، انواع مختلف فسفولیپیدها، ساختار، منابع، خواص فیزیکی، کمپلکس آنها با دارو، میسلهای فسفولیپید و پارامترهای مؤثر در انتخاب این ترکیبات برای دارورسانی بررسی میشود.
فسفولیپید
رهایش دارو
زیستدسترسی
خاصیت دوقطبی
اثر درمانی
2017
11
22
26
37
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1413_6d205fe56d22fa8d4770c712d4863ec8.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
مروری بر پلیمرهای محلول در آب به عنوان عوامل کنترل تحرک در ازدیاد برداشت نفت
معصوم
شعبان
احمد
رمضانی سعادت آبادی
محمد مهدی
احدیان
در سالهای اخیر، پلیمرهای محلول در آب به عنوان عامل کنترلکننده تحرک در فرایند ازدیاد برداشت نفت مورد توجه بسیار ویژه قرار گرفتهاند. در فرایند ازدیاد برداشت نفت، پلیمرها با افزایش گرانروی فاز آبی یا کاهش نفوذپذیری از راه جذب زنجیرهای پلیمری روی سطوح مخزن موجب بهبود بازده جاروب نفت میشوند. پلیآکریلآمید آبکافتی رایجترین پلیمر به کار رفته در فرایند ازدیاد برداشت نفت است. این پلیمر دارای مشکلاتی از قبیل عدم پایداری در برابر شوری است. یونهای نمک سبب کاهش چشمگیر گرانروی محلول آبی این پلیمر میشوند و حتی در اثر واکنش با یونهای دوظرفیتی رسوب میدهند. افزون بر پلیآکریلآمید آبکافتی، زیستپلیمرها از قبیل صمغ زانتان نیز در فرایند ازدیاد برداشت نفت کاربرد دارند. معایب زیستپلیمرها ناشی از عاملهایی چون هزینه زیاد آنها، حساسیت زیاد به تجزیه در برابر عاملهای خارجی از قبیل یستارگانیسمها و مشکلات ناشی از تزریق این نوع پلیمرها به دلیل باقیماندههای سلولی است. در دو دهه اخیر، دسته جدیدی از پلیمرها با عنوان پلیمرهای اصلاح شده با گروههای آبگریز برای غلبه بر مشکلات یادشده مطالعه و پژوهش شدند. در این مقاله، مثالهایی از پلیمرهای سنتزی، زیستپلیمرها، بهویژه پلیمرهای اصلاح شده با گروههای آبگریز استفاده شده در ازدیاد برداشت نفت به همراه مشکلات کاربرد آنها بحث و بررسی میشوند.
ازدیاد برداشت نفت
سیلابزنی پلیمری
پلیمرهای محلول در آب
پلیمرهای اصلاح شده با گروههای آبگریز
پلیآکریلآمید آبکافتی
2017
11
22
38
49
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1401_edb2d7943c0f059c1f10cd11cce0f02d.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
مروری بر روشهای میکروساخت هیدروژلهای ژلما
سید مرتضی
نقیب
کاوه
رحیمی ممقانی
در دهه اخیر، هیدروژلما به عنوان یکی از هیدروژلهای زیستسازگار و زیستتخریبپذیر مطرح در کاربردهای مختلف مهندسی پزشکی معرفی شده است. ژلما زیستپلیمری است که از واکنش مستقیم ژلاتین و متاکریلیک انیدرید بهدست میآید. این پلیمر، به دلیل خواص زیستی و فیزیکی مناسب در طراحی و مهندسی داربستها، ایجاد میکرو یا نانوکامپوزیتهای پلیمری، طراحی سامانههای دارورسانی، سیگنالدهی سلولی، زیستحسگرها، انتقال ژن و کاربردهای مختلف مهندسی پزشکی مطرح شده است. ژلما در اثر تابش فرابنفش شبکهای شده و هیدروژل میشود. فنون مختلفی در طراحی و ساخت آن همچون الگودارکردن نوری، میکروقالبگیری، پدیده خودگردایش، میکروسیالی، زیستچاپ، بافندگی الیاف و پارچه میتواند بهکار رود. ساختارهای سهبعدی و داربستها بر اساس هیدروژل ژلما، میتوانند برای تقلید ساختار بافتهای طبیعی طراحی و در مهندسی بافت و بازتولید دارو استفاده شوند. هرچند چالشهایی همچون مقیاسهای طولی متفاوت، نسخهبرداری از میکرومویرگهای توخالی، رگزایی در مقیاس میکرو و محدودیت حمل اکسیژن در گستره ابعادی سانتیمتر وجود دارد که نیاز به بررسی بیشتر دارد. استفاده از روشهای ترکیبی ساخت و بررسیهای دقیق اثر پارامترهای سامانه یا واردکردن مواد افزودنی جدید قسمتی از راهحل به نظر میرسد. قابلیتهای ژلما در روشهای گوناگون ساخت در کنار خواص فیزیکی، مکانیکی و زیستی انعطافپذیر، آن را برای کاربردهای آینده زیستپزشکی و تولید اندامهای خودگردایشی با انواع مختلف سلولها مناسب میسازد.
میکروساخت
پلیمرهای زیستسازگار
ژلما
هیدروژل
شبکهای شدن نوری
2017
11
22
50
62
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1455_9ec7290ba9a4578b4df8fa1e7c9bd4e3.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
ساخت کاشتینههای رگ مصنوعی بر پایه پلییورتان
زهرا
زارع دار
فهیمه
عسکری
پروین
شکرالهی
در بیمارانی که بهدلایل مختلف از جمله بیماری شریان محیطی و بیماریهای کلیوی، دچار گرفتگی رگ شده و کارایی رگ خود را از دست میدهند، عموماً سه نوع درمان آنژیوپلاستی balloon)(angioplasty، اندارترکتومی (endarterectomy) و پیوند بایپس (bypass grafting) بررسی میشوند. در مواردی که گرفتگی رگ شدید است یا در چند ناحیه از رگ گرفتگی وجود داشته باشد، عموماً از پیوند بایپس استفاده میشود. همچنین، در برخی سوختگیهای شدید رگهای بیمار ازدست رفته و به جایگزینی مناسب برای آنها نیاز است. در برخی موارد، بیمار فاقد رگ مناسب برای خودپیوندینه (تأمین پیوند از بدن خود بیمار) و انجام جراحی بایپس است. از طرفی، نیاز به انجام دو جراحی روی بیمار در بیمارانی که خودپیوندینه انجام میدهند، از نقاط ضعف این نوع درمان محسوب میشود. درنتیجه، پژوهشگران برای ساخت کاشتینه رگ مصنوعی تلاش میکنند. دستهای از مواد مورد توجه برای این هدف، پلییورتانها هستند. دلیل این مسئله ویژگیهایی از جمله خونسازگاری، زیستسازگاری و از همه مهمتر قابلیت این مواد در طراحی خواص مدنظر است. در کار حاضر، روند تحقیقات پژوهشگران برای ساخت کاشتینه رگ مصنوعی بر پایه پلییورتان بررسی و بر اساس اصلاح ساختار شیمیایی زنجیر اصلی، اصلاح سطح یا اصلاح توده دستهبندی شدهاند. اثرگذاری این روشها بر پارامترهای مهمی از جمله سمیت، چسبندگی اندوتلیال، چسبندگی پلاکت و پارامترهایی از این دست نیز مرور میشود.
رگ مصنوعی
پلییورتان
زیستسازگاری
اصلاح سطح
اصلاح توده
2017
11
22
63
72
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1457_7cf27f35f9b95ebb529601afd4c79174.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
اصلاح شیمیایی لیگنین: گامی به سمت سنتز پلیال
رامین
بایرامی
مهدی
عبداللهی
در چند دهه گذشته، مقالات زیادی در ارتباط با توسعه لیگنین منتشر شده که بیشتر در باره اصلاح شیمیایی لیگنین بوده است. استفاده از لیگنین بهطور مستقیم، اغلب به سنتز و تولید مواد کم ارزش منجر میشود. از این رو، اصلاح شیمیایی لیگنین، نهتنها موجب افزایش واکنشپذیری آن شده، بلکه موجب پخش بهتر آن در مواد پلیمری میشود. ساختار شیمیایی لیگنین شامل واحدهای فنیل پروپان است که از سه ترکیب پیشساز آروماتیکی و الکلی پاراکوماریل الکل، کانیفریل الکل و سیناپیل الکل ناشی میشود. لیگنین با دو روش استفاده میشود. در روش اول، لیگنین بدون اصلاح شیمیایی برای بهبود خواص مد نظر به ماتریس پلیمری افزوده میشود. اما در روش دوم، با اصلاح شیمیایی لیگنین و آمادهسازی آن برای سنتز طیف گستردهای از مواد پلیمری استفاده میشود. اصلاح شیمیایی لیگنین بارها برای اهداف مختلف مطالعه شده است. اصلاح لیگنین از راه واکنش با فرمالدهید، اپیکلروهیدرین، فنول، پروپیلن اکسید، پروپیلن کربنات، پلیاتیلن گلیکول و سنتز کوپلیمرهای بر پایه لیگنین از جمله واکنشهایی هستند که بحث و بررسی شدهاند. با این حال، این مقاله به بحث در باره اصلاح شیمیایی لیگنین و استفاده از آن بهعنوان منبع مونومر در فرایند پلیمرشدن، محدود شده است.
لیگنین
اصلاح شیمیایی
پلیال
پلیمرشدن تراکمی
پلییورتان
2017
11
22
73
85
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1445_08f96bb67ed5737a79ac2fc0c72d703a.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
مروری بر اصول طراحی مولکولی و تهیه پلیمرهای حافظه شکلی پاسخگو به دما
معصومه
باقری
شهین
یوسفی
طی سالهای اخیر، پلیمرهای حافظه شکلی بهعنوان جایگزینی معتبر برای مواد سنتی حافظه شکلی توسعه یافتهاند. این پلیمرها متعلق به طبقهای از مواد بسیار هوشمند هستند که قابلیت بهیاد داشتن شکل اصلی خود را دارند. وجود این قابلیت در پلیمرهای حافظه شکلی باعث میشود تا این مواد برای کاربردهای فناوری گوناگون شامل حسگرها و محرکها، بهویژه ساخت دستگاههای پزشکی هوشمند، بسیار مناسب و امیدوارکننده باشند. تغییرشکل پلیمرها بهشکل موقت بوده و بازگشت به شکل اولیه در پاسخ هوشمند به محرکهای خارجی، نظیر مواد شیمیایی، دما یا pH انجام میگیرد. پلیمرهای حافظه شکلی حساس به دما در دمای ویژهای به نام دمای انتقال، دچار تغییر ساختاری و در نتیجه تغییرشکل میشوند. به این تغییرشکل ناشی از تغییر دما، اثر حافظه شکلی گرمایی گفته میشود. پژوهشها در زمینه حافظه شکلی ابتدا در باره اثر دوشکلی القا شده با گرما آغاز شد. سپس به سایر محرکها با تحریک مستقیم یا غیرمستقیم گرمایی از راه گروههای حساس به محرک در سطح مولکولی توسعه پیدا کرد. در این مقاله، بر مفاهیم کلیدی مرتبط با پلیمرهای حافظه شکلی بهطور مختصر مرور میشود. اصول حاکم بر طراحی مولکولی در معماریهای مناسب پلیمر، برنامهریزی طراحی شده و فرایندهای بازیابی، با تمرکز بر ساختار پلیمرهای حافظهدار حساس به گرما نیز ارائه میشوند.
پلیمر حافظه شکلی
پلیمر حساس به دما
دمای انتقال حافظه شکلی
نانوذرات مغناطیسی
زیستتخریبپذیری
2017
11
22
86
97
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1456_99a010656fc6f12a15b2e77ac62efc23.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
بررسی خواص ضدمیکروبی و ترمیمی نانوالیاف کتیرا
رشید
مقدادی کاسانی
سهیل
بدوحی
پلیمرها به تازگی بیشترین کاربرد را در انواع صنایع، بهویژه در صنایع پزشکی ایفا کردهاند. پلیمرهای طبیعی از جمله پلیساکاریدها، با داشتن منشأ طبیعی از جمله باکتریایی، گیاهی و حیوانی قابلیت شبیهسازی ساختار زیستی بدن را دارند. بنابراین، میتوانند کاربرد زیادی در مهندسی بافت و ساخت داربستهای ترمیم بافت و سامانههای نوین درمانی و دارورسانی ایفا کنند. افزون بر خواص خوب زیستی پلیساکاریدها، قابلیت آنها برای استفاده در سامانههای نانوساختار ازجمله نانوفیلمها، نانوالیاف و نانوذرات اثبات شده است. کتیرا پلیمری طبیعی، کربوهیدراتی پیچیده، ناهمگن و آنیونی و متشکل از پلیساکاریدهاست و بهخاطر ویژگیهای عالی فیزیکی، شیمیایی و زیستی از جمله ساختار، رفتار گرمایی، زیستتخریبپذیری، زیستسازگاری و فعالیت ضدمیکروبی در درمان و ترمیم زخمهای ناشی از سوختگی و عفونت استفاده میشود. در سالهای اخیر از کتیرا بهعنوان هیدروژل ابرجاذب، نانوکپسول ضدمیکروب و از موسیلاژ کتیرا برای درمان زخم سوختگی ضخیم بهصورت موضعی استفاده شده است. از نانوالیاف کتیرا نیز به عنوان زخمپوش، داربست و سامانه رهایش دارو استفاده شده است. در این مقاله مروری، خواص و کاربرد کتیرا در زمینه ترمیم بافت و دارورسانی و همچنین سامانههای نانوالیاف کتیرا در ترکیب با سایر پلیمرها بررسی میشود. همچنین، بر خواص ضدمیکروبی و ترمیم بافت کتیرا تأکید بیشتری میشود.
کتیرا
نانوالیاف
مهندسی بافت
دارورسانی
ضدمیکروب
2017
11
22
98
107
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1415_f2e60a8722a8b316b9857175db849ee6.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
کاتالیزورهای چندمرکزی متالوسنی برای پلیمرشدن اولفینها
مصطفی
خوش صفت
سعید
احمدجو
غلامحسین
ظهوری
سید محمد مهدی
مرتضوی
طی چند دهه اخیر، کاتالیزورهای چندمرکزی توجه بسیاری از پژوهشگران را جلب کرده و پیشرفت درخور توجهی نشان دادهاند. کاتالیزورهای چندمرکزی از قبیل متالوسنها میتوانند بهشکل تکفلزی (همسان) یا چندفلزی (ناهمسان) باشند. اگر چه سازوکارهایی با توجه به نتایج حاصل از پلیمرشدن و کوپلیمرشدن اولفینها پیشنهاد شده، اما تعدادی از مطالعات تجربی-نظری، اثر مشارکت را تأیید کردهاند. از عوامل اساسی این کاتالیزورها در مقایسه با انواع تکمرکزی متناظر، نوع مراکز و نحوه اتصال آنهاست. افزون بر این، در ساختارهای چندمرکزی طراحی شده برای تولید پلیاولفینهای پیشرفته و فناورانه، افزایش بینظیری در مقدار شاخهها، گزینشپذیری برای کومونومرهای α-اولفینی عاملدار و غیرعاملدار و آرایشمندی و وزن مولکولی و سینتیکهای انتقال زنجیر اصلاح شده و در نهایت سنتز پلیاولفینهایی، همچون پلیاتیلن کمچگالی خطی، تنها با استفاده از یک کاتالیزور و مونومر اتیلن نیز بهدست آمده است. بهطور کلی، نوع مرکز کاتالیزور (مرکز فعال) و آثار فضایی، الکترونی و فاصله مراکز از یکدیگر، باعث تغییر در عملکرد و رفتار کاتالیزور و تولید پلیاولفینهایی با ریزساختار و خواص گوناگون میشود. برای کاتالیزورهای چندمرکزی متالوسنی نتایج متنوعی از قبیل افزایش یا کاهش فعالیت کاتالیزوری، وزن مولکولی پلیمر، توزیع وزن مولکولی، شاخص فضاویژگی، گزینشپذیری، مقدار و طول شاخهها یا بدون تغییر ماندن مشخصههای کاتالیزوری و پلیمری نسبت به متناظرهای تکمرکزی نیز گزارش شده است که به برخی از آنها اشاره میشود.
کاتالیزور چندمرکزی
متالوسن
پلیاولفین
پلیمرشدن کاتالیزوری
رابطه ساختار-خواص
2017
11
22
108
117
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1454_83a031570a1be80b98cf79fb5bbd2579.pdf
فصلنامه علمی بسپارش
بسپارش
2252-0449
2252-0449
1396
7
3
بخش جنبی
* اخبار علمی جایگزین های عروقی با قابلیت عدم لخته زایی ردیابی بوی پلاستیک بازیافت شده ساخت پلاستیک از برگ های سوزنی درخت کاج روشی بدون فلز برای پلیمرشدن کاتیونی کنترل شده افزایش استحکام ماده با نمد نانولوله های کربن * با مشاهیر (آشنایی با بزرگان علم پلیمر) ایو شوون، ریچارد شراک، رابرت گرابز * معرفی پایان نامه* معرفی کتاب* معرفی وبگاه
اخبار علمی
آشنایی با بزرگان علم پلیمر
پایان نامه
کتاب
وبگاه
2017
11
22
118
133
http://basparesh.ippi.ac.ir/article_1527_86c4fff70d0b2c52dc0c4c6dfe051ceb.pdf