سامانه مخلوط امولسیون (معمولا آب، روغن و امولسیونکننده) شامل دو فاز امتزاجناپذیر است، بهطوری که یکی از فازها (پراکنه) در فاز دیگر (پراکندهساز-پیوسته) پراکنده شده است. امولسیونها به علت خواص رئولوژیکی و فیزیکی شیمیایی ویژه معمولا در صنایع مختلف آرایشی-بهداشتی، دارویی، غذایی و تخریبی (راهسازی، تخریب بنا و از این دست) بهکار میروند. از الزامات مهم در امولسیونها، برخورداری از پایداری مناسب در مدت زمان معین است. سامانههای امولسیونی معمولا از نظر ترمودینامیکی ناپایدار هستند. عوامل متعددی باعث ایجاد ناپایداری در آنها میشود که شامل متغیرهای فرایند تولید و شرایط انبارش میشود. از اینرو، استفاده از امولسیونکنندهها برای ایجاد امولسیونی با پایداری بلندمدت مناسب است و عملکرد آنها با تعیین مشخصه توازن آبدوستی- چربیدوستی (HLB) در این ترکیبات انجام میگیرد. مقدار HLB عددی است که برای نشاندادن تمایل آبدوستی و چربیدوستی امولسیونکننده استفاده میشود. در این مقاله، مفهوم HLB معرفی و روشهای تعیین این مشخصه برای انواع امولسیونکنندههای یونی و غیریونی ارائه میشود. پس از آن، با توجه به مدنظر قراردادن HLB امولسیونکننده و ارتباط آن با پایداری، به روشهای مختلف ارزیابی پایداری امولسیونها پرداخته میشود.